Om alt berre var opp til meg, så hadde eg funne fram ein pulk no, ein varepulk, og pakka eit telt i denne varepulken, ein sovepose, ein varm sovepose, og eit liggeunderlag, og ei dunjakke, og ull, mykje ull, og ei hovudlykt, og reservevottar, og optimisme, og reservelue, og gassbrennar, og vintergass, og havregraut, og pastamiddag, og gryterettar, fleire gryterettar, og kaffi, og sjokolade, og kjeks, og førstehjelpsutstyr, og kart, og kompass, og GPS, og randoski, og randosko, og feller, og ei bok, ei bok av Jon Krakauer, og vintersko, slike vintersko som toler minus 42 grader.
Om berre vêret var bra, så hadde eg køyrt opp til Jotunheimen no, til Tyin, og velta denne pulken ut av bilen, saman med fjellskia, og dei lette skiskoa, og optimismen, og berre vandra over Tyin, heile den islagte innsjøen, med pulken bakom, og orientert meg mot Tyinholmen, og vidare til Eidsbugarden, og opp til Store Mjølkedalsvatnet, og vidare vest for Snøholsvatnet, og inn i Rauddalen.
Illustrasjon: Didrik Magnus-Andresen
Om berre det framleis var lyst, så hadde eg funne ein stad å setje opp teltet no, bygd ein vegg av snøblokker, og bardunert teltet med ski, og stavar, og isøkser, og berre lagt meg til der inne, og fyrt opp brennaren, og hovudlykta, og optimismen, og ete middag, og lest noko klokt av Jon K, kanskje noko sånt som at «it’s not always necessary to be strong, but to feel strong», og smakt litt på desse orda, latt desse orda vere ein form for dessert, som ein tiramisu, eller ein panna cotta.
«It’s not always necessary to be strong, but to feel strong.»
Om berre natta var stille, så hadde eg søve no, og drøymt om Molladalen, og Mohns topp, og Randers topp, og Holtanna, og Trekkspelveggen, og ulike naturlege klatreruter på firetalet, og femtalet, ikkje sekstalet, der går grensa, sjølv i draumane mine går grensa på sekstalet, og plutseleg vaknar eg kanskje av meir vind, blafring i teltduken, du veit kva eg meiner, lydbølgjer satt saman av fleire frekvenskomponentar, ei forstyrring som forplantar seg gjennom tid og rom, og mørkret, og blafringa, og ei kjensle av å vere aleine i Jotunheimen, aleine i optimismen, og mi einaste trøyst ville vêre at eg ligg berre to kilometer frå Olavsbu, berre 2000 meter frå ei DNT-hytte, heilt utan folk, men likevel, ei hytte, ei lindring, ei lette, ei oppmuntring.
Om berre morgonen var god, så hadde eg gått ein randotur no, i djupet av nasjonalparken, i hjartet av optimismen, og leita etter ei naturleg linje å køyre ned, noko som var bratt nok, noko som var trygt nok, ein mellomting, konturane av noko større, ei likevekt, eit samspel, eit omriss av harmoni.
Eivind Eidslott er fast spaltist på utemagasinet.no. Her finner du flere tekster.
