«Life is supposed to be a series of peaks and valleys. The secret is to keep the valleys from becoming Grand Canyons.»
Eg og ein tind og dalen langt der nede. Eg og himmelsjå. Eg og bekken, og vidda, og bjørkeskogen, og det vesle vatnet, og teltet like ved, eit raudt eit, ståande i graset, med ei lita grue framfor. Er det blomar der, òg? Ein ryggsekk? Ei isøks? Eg vet ikkje. Draumen er uklar. Sit eg der, med ein plan? Eg veit ikkje. Naturen rundt er i alle fall monumental.
Plutseleg vaknar eg, i ein by med meir enn 600 000 innbyggjarar.
Det er måndag.
Tysdag lengtar eg til vinden, til snøen, til mørkret utanfor hyttevindauget, til ein stad mellom Breheimen og Skarvheimen, til ein stad mellom utopia og røyndomen.
Onsdag lengtar eg til Jønshorn, til heile turen opp frå Melbøsætra, via den tibetanske stien, høgt over elva, inn i Molladalen, langsmed vatnet, opp den bratte flanken, opp, opp, opp, heilt til eg står øvst av alle.
Der ser eg langt. Forbi meg sjølv.
«Kvifor har eg ikkje klatra nokre fjell i Himalaya? Korleis vart det slik at eg ikkje har klatra eit einaste fjell i Nepal, i India, i Pakistan?»
Torsdag. Eg tenkjer at eg burde klatra nokre fjell i Himalaya. Kvifor har eg ikkje klatra nokre fjell i Himalaya? Korleis vart det slik at eg ikkje har klatra eit einaste fjell i Nepal, i India, i Pakistan? Det treng ikkje vere eit fjell på 8000 meter. Ikkje 7000, heller. Torsdag tenkjer eg at eg burde klatra Mentok Kangri, og Kang Yatse 2, og Chulu Far East. Torsdag tenkjer eg at eg burde skaffe meg ein stor, gul dundress og sjå verda frå eit tynnare luftlag.
Vert eg lukkeleg, då?
Fredag saknar eg klippeklatring. Det småregnar, men eg har lyst til å gå nokre korte, intense, bolta ruter. Eg vil vere på klatrefeltet saman med tre kameratar og klatre i sju suksessive timar og ete kylling og kneipp, slik vi gjorde på nittitalet. Eg vil bla i ein klatreførar på matt papir, finne fleire ruter å klyve, fleire linjer å fabulere om, fleire metaforar på sjølve livet.
Laurdag lengtar eg berre etter single tracks i British Columbia, ein sykkel med mykje vandring, og trær overalt, og eit skilt kor det står «Be Bear Aware», og lange samtalar med folk som går med lue inne og seier «BC» og «awesome» i annakvar setning.
Sundag får eg tid til å gå ein randotur. Dårleg vêr, dårleg sikt, dårleg snø. Ein klump av eit fjell. Litt svakt lim bakerst på fellene. Men eg går ein randotur.
Eg drøymer ikkje lenger om Alaska. Eg tenkjer ikkje lenger på renna ned frå Store Austabotntind. Eg lengtar ikkje lenger etter Tofana di Mezzo, Dreischusterspitze, Cima della Madonna.
Ein fot framfor den andre, ei rytme, ein flyt.
Eg er der eg er.
Endeleg er eg berre der.