berre halde på, byggje seg opp, lage ein base,
eg har kome til eit punkt i livet der noko av det vakraste eg veit er å snakke om base, det å dekkje over buskas, stein, fjellbjørk, haiane, seier dei,
dekkje over haiane som stikk opp av snøen, du kan ikkje køyre på haiane, seier dei, kan ikkje øydeleggje ein heil sesong på den måten, pass deg for haiane, eg veit ikkje,
eg har kome til eit punkt i livet der noko av det vakraste eg veit er å sjå opp for haiane, eg kan ikkje vente meir,
eg har venta lenge nok, trur eg, eg har vel venta sidan sumaren, då eg sist var på ski, i ein løyndomsfull dal,
eg sit og tenkjer på alt som var, alt som har vore, ein løyndomsfull dal, eg har kome til eit punkt i livet der noko av det vakraste eg veit er å sitje og tenkje på alt som var, og komande turar,
og fleire fjell, fleire tindar, isøkser, kameratar, ting som vert sagt, ting som ikkje vert sagt,
ting ein skjøner, berre fordi ein går bak kvarandre, ved sidan av kvarandre, på veg oppover, må ikkje seie alt,
det usagte, tenkjer eg,
eg har kome til eit punkt i livet der noko av det vakraste eg veit er det usagte, det som berre er der,
i lufta, mellom vener på tur, berre lyden frå feller mot det kvite, kanskje ein binding som knirkar, kanskje nokre korthogde samtalar,
eg har kome til eit punkt i livet der noko av det vakraste eg veit er korthogde samtalar,
kanskje nokon seier at knirkinga i bindingen går bort med olivenolje,
kanskje nokon spør om italiensk eller spansk olivenolje er best, ikkje noko meir, berre dette eine spørsmålet, italiensk eller spansk olivenolje, utan svar, utan respons,
eg har kome til eit punkt i livet der noko av det vakraste eg veit er spørsmål utan svar, utan respons,
og no sit eg her, ei uro har kome over meg, eg veit ikkje, eg kan ikkje berre sitje her, ei uro har kome over meg, eg må ut,
eg set på musikk, eg set på ei plate med tidleg Bruce,
eg har kome til eit punkt i livet der noko av det vakraste eg veit er å setje på ei plate med tidleg Bruce, og no går eg inn i bua, no gjer eg det, eg går inn i bua, eg leitar fram dei lette skia,
eg har kome til eit punkt i livet der noko av det vakraste eg veit er å leite fram dei lette skia,
eg veit ikkje, eg finn fram fellene, eg finn fram stavane, no finn eg fram sekken, eg pakkar sekken,
eg har kome til eit punkt i livet der noko av det vakraste eg veit er å pakke sekken, ei uro har kome over meg,
vinteren har kome over meg, og no går eg ut, det bles, det er snøfokk på toppane,
eg har kome til eit punkt i livet der noko av det vakraste eg veit er snøfokk på toppane, eg klikkar støvlane i bindingane, eg går nokre skritt, eg trampar over buskas, stein, fjellbjørk,
eg berre går på,
og haiane, eg veit ikkje, eg har kome til eit punkt i livet der noko av det vakraste eg veit er å berre gå på,
det er ikkje nok snø, eg berre går, og dei lette skia, og det usagte,
og drøymen om alt som skal hende, løyndomsfulle dalar, den fyrste svingen, eg veit ikkje, snøfokket, knirkinga, eg er på veg oppover, som musikk, eg må berre opp, opp til varden, eg veit ikkje, eg har kome til eit punkt i livet der noko av det vakraste eg veit er å ikkje vite.
Eivind Eidslott er fast spaltist på utemagasinet.no. I sin faste spalte Helt ute er han muntert selvironisk på vegne av alle oss som mener #livet er best ute. Eivind Eidslott er journalist, tekstforfatter, friluftsmann, firebarnsfar og forfatter av en rekke bøker. Her finner du flere av tekstene hans.
