Hurrungane etter stengetid

Hytta på Bandet er ei lita steinhytte plassert midt mellom veldige voktarar i Jotunheimen. Med klatrehistorie i taket og veggane og golvet. Vi må grave oss gjennom snøen for å kome inn. Det er iskaldt, den som vil fyre opp må bære veden sjølv. Men kven treng varme under slike fjell? For no byrjar magien.

Først omrisset av fjella over oss. Drivkvite fjellveggar plastra med snø kjem langsamt til syne, lysande i kvelden. Store Skagastølstind rett over oss med ei heilt uimotståeleg dragning. Og dei første stjernene på himmelen. Feberen forsvinn med skydekket.

LES OGSÅ: Turguide til Nedre Dyrhaugstind og Store Dyrhaugstind

Denne dalen som er eit heilt naudsynt stykke landskap mellom gigantane. Elva som slyngjer seg nedover, den fullkomen u-forma, dette rolege og fredfulle midt i det ville. Eg kjenner dragninga, kanskje byrjar eg å bli eldre. «Min Sjæl er nu mettet af den, og jeg lengtes efter den dype Dal», for å sitere Mohn. Men ikkje heilt enno. Og ikkje denne gongen. For vi skal til fjells.

Vi brukar to timar på ein passasje som vi ville gått usikra om sommaren. Men terrenget er likevel innanfor komfortsona, isøksene finn stadig nye tak i fjellet, og skodda leikar med oss. Det er så varmt at det dryp frå alle overheng, og vi fyller vassflaskene med haustens første, nysmelta snø. Så kjem den største utfordringa.

Eit ti-meters sva dekt av snø, og tilsynelatande utan sprekker. Etter å ha lista oss opp ei lita rampe og skrapa ein heil del kvadratmeter sva reint for snø finn vi til slutt ei lita grop der den eine øksa heng fast så lenge ein belastar henne. Eg har den ære å vere i den spisse enden, og stånde på økseskaftet får eg laga til eit nytt tak ved å legge akkurat passe kram snø på svaet, klappe det til og håpe at det held. Etter litt styr får eg også fiska med meg øksa som heng att nedanfor, og det dukkar opp ei ørlita sprekk innanfor rekkevidde. Vi kjem oss opp.

Kanskje ikkje så kjend som dei store toppane rundt, men den får likevel Vidar Innselset til å minne meir om ein maur enn eit menneske der han kryp oppover toppryggen. Og det er slik vi kjenner oss: Som to lukkelege småkryp som kravlar rundt i den nye vinterpelsen til ein forsteina drage

Det finst ikkje eit menneske i fjellet utanom oss, og framfor oss kneisar Store Austanbotntind og den umiskjennelege kremtoppforma til Store Ringstind. Medan skodda stig opp frå ingenting og løyner og avdekkjer landskapet i eit stadig skiftande bilete.

Neste morgon viser det seg at vi ikkje har vore åleine her oppe. Ein hare har kryssa Bandet i løpet av natta. Han skulle nok til Midtmaradalen.

Medan vi skal heim. Eller attende, i alle fall. For det kjennest ut som vi er heime.