Eg anar skepsis når eg ser ansiktsuttrykket til Ståle, men latar som eg ikkje registrerer det og går bestemt vidare. For denne campplassen har eg drøymt om så lenge. Heilt sidan den sommaren det var rekordmykje snø i Jotunheimen, og campen til Vinjerock var usedvanleg gjørmete. Galdeberget var målet, men ein stad kring høgdekote 2000 moh måtte vi snu, då alt rundt oss blei kvitt. Nede på snøfri grunn blir det i staden lagt fram forslag om ein svipptur ut på Høystakkane.
Høystakkane? spør eg.
På nordsida av Bygdin, eit stykke under Galdeberget stikk det ut ein nabb. Du ser den frå Eidsbugarden. Den er ikkje spesielt høg, ganske klumpete. Ein utvekst som typisk blir oversett, som berre er på vegen til noko anna og meir spektakulært, for eksempel varme senger på Gjendebu eller Galdeberget sine 2075 meter. Tre personar har hashtagga Høystakkane på Instagram, og berre eitt av bileta er tatt frå sjølve toppen. Vi snakkar med andre ord ikkje om eit verdsomspennande fjellfie-fenomen. Vi snakkar om noko langt betre.
Sjå for deg at du står på eit flatt platå 1350 meter over havet. Under beina kjenner du mjuk mose. Er den tørr? Du bøyer deg ned og dreg fingerspissane over. Ja visst. Så ser du mot vest. Der står Falketind, Hjelledalstinden og andre tindar og flottar seg. Under deg glitrar blåe Bygdin. Så tenkjer du; «ein dag skal eg vakne her». Deretter reiser du heim, fortel sambuaren om det heile, og i tre lange år drøymer du om denne staden.
Kvifor så lenge, spør du kanskje. Fordi, ja, livet. Og det kan vere du tenkjer at Jotunheimen er så mykje meir enn ein høystakk. At du må både langt og høgt for å vere mektige Jotunheimen verdig. At du må klatre Storen og drikke superlokalt øl på Turtagrø Hotell, gå brekurs på Smørstabbreen med instruktør i solbleika Gore-Tex og brunfarge deretter. Men ein dag i midten av september, før haustferien har starta, set du deg i ein Toyota Auris hybrid med kjærast og hund. Du ser Jotunheimen spegle seg i det blikkstille Tyinvatnet før du parkerer på Fondsbu, og ikkje lenge etter står du med ei vaffel i handa kjøpt hos Solbjørg sjølv.
Les også: Ukestur i Jotunheimen
Klokka nærmar seg sein ettermiddag, men det tar du med knusande ro, for du skal verken høgt eller langt. Og medan du traskar langs breidda av Bygdin, ser du Høystakkane der framme. Er det nokon andre der, nokon andre som har tenkt det same? Svaret får du ikkje før du har sveitta deg opp bakken, sjangla over den nervøse hengebrua, og gått den slake ryggen, som er drygare enn du kan hugse. Du strekk blikket fram og endå litt lenger fram, heilt til det stuper ned i vatnet langt der nede.
Ingen.
Du blir ståande og sjå. På verda som er der ute, og cyberspace og tidsklemma og karusellen, medan du er her, passe svolten, passe sliten og passe liten. Så tenkjer du, «i morgon skal eg vakne her».
Denne teksten sto først på trykk på utemagasinet.no i 2018.
