Sognefjorden på langs var et personlig eventyr for en av Norges beste fjelløpere, Malene Blikken Haukøy. Over seks dager løp hun langs verdens lengste fjord, som som ble dokumentert. utemagasinet.no har samlet alle episodene (som starter på dag to). Her er også Blikken Haukøys egne ord om turen. Les også denne saken hun lagde rett etter at eventyret var gjennomført:
For meg var dette eit veldig personleg prosjekt ettersom er er født og oppvakse langs verdas lengste fjord. Dette er fjella eg byrja å springe i, og dette er naturen som fekk meg til å falle for fjelløping. Kombinasjonen mellom dei høge og ruvande fjella og den fredfulle fjorden i botn er for meg sjølve symbolet på vakkert. Sognefjorden har alt frå alping høgfjell inst ved Skjolden kor ein er omringa av nokre av dei høgste fjella i Noreg, til holmar og skjær ytst kor fjorden møter havet. Kvar dag og kvar time var variert og unik.
Det var mange høgdepunkt undervegs, men det er klart at følelsane var litt ekstra på høggir siste dagen da eg avslutta med Lihesten, og ein liten klyvetur utpå Gygretanna. Familie og vener som hadde møtt opp på toppen gjorde det vetle ekstra på ein ellers fantastisk dag. Den flottaste naturopplevinga var kanskje starten på dage 3. Frå frukost ved fjorden og historiske Kviknes Hotell, til Raudmelen og Balestrand, eit av mine favoritt fjellområder i Noreg i strålande solskinn. Det var vakkert! Det var også denne dagen eg for alvor fekk kjenne på følelsen av å vere liten og skjør ute i fjellet.
Etter å ha passert første topp for dagen Raudmelen gjekk turen vidare innover i fjellet utan sti. Eit stykke inne på fjellet var målet å møte på ein anleggsveg som skulle føre meg det siste stykke til industribygda Høyanger. Ruta såg grei ut, men som lyn frå klar himmel kom skodda og følelsen av himmelretningar forsvann brått. Dette er fjell eg er godt kjend i! Ruta låg på klokka, og eg kunne ha følgt GPS sporet, men i svært ulendt terreng er dette vanskelig da småheng og mindre stup ikkje kjem med på kartet.Etter timar med knot drog eg opp GPSen, og fekk karra meg ned bratte elvedalar og heng.
Eg fant vegen over fjellet, men brukte mykje tid på å leite etter haldepunkt og trygge vegar i eit knotete og uggent område. Utan hjelp frå GPS kunne dette stykket på turen vorte umulig å gjennomføre. Det var nokre alvorsbetinga timar i skodda, og tanken på å filme slo meg ikkje. Fokuset var heile vegen å komme seg trygt fram. I ettertid ser eg at eg har lært mykje av denne delen på turen, og det er kult og litt skremmande å kjenne på naturkreftene.
